Rouwtaart

Op 20 september 2013 werd ik voor het allereerst mama van een heel lief klein meisje dat de naam Malin Luca Roos kreeg. Veel naam voor een meisje dat amper 300 gram woog en maar 25 cm lang was. Op de dag dat wij 'hallo' mochten zeggen, moesten wij ook meteen 'vaarwel' zeggen.

​

Deze intense ervaring heeft mij heel veel geleerd. Zonder deze ervaring zou ik niet dezelfde persoon zijn die ik nu ben. Daar ben ik dankbaar voor. Door de liefde van leven te verliezen, vond ik mijn liefde voor het leven.

​

Rouw is het meest intense proces dat wij hier kunnen beleven op deze aardbol. Maar rouw is niet alleen maar boosheid en verdriet. Er zit ook een hele mooie kant aan, een kant waarbij je meer liefde dan ooit kunt voelen. Een gevoel van samenhorigheid, gedragen worden, en het maakt je nederig.

​

Ik heb jarenlang in een verzorgingstehuis gewerkt als voedingsassistente. Daarna ging ik aan de slag als bestralingstherapeut in een ziekenhuis. Dat niet iedereen zijn gezondheid mee heeft (en oud wordt!), heb ik van dichtbij mogen meemaken. Deze personen hebben mij stuk voor stuk zoveel geleerd. Want we gaan uiteindelijk allemaal dood.

​

Een afscheid is dan een mooi moment om het leven en de liefde die je voelde voor de persoon die er niet meer is, te vieren.

​

Helaas is mijn mama ook jong overleden, en mijn moeder hield onwijs van bakken. Dus hebben we met z'n allen boterkoeken en tulbanden gemaakt om haar 'laatste feestje' een extra persoonlijk tintje te geven.

​

Voor mijn dochter, die nu twee superstoere en lieve broers heeft, bak ik een taart op haar 'jaardag'. Dat kon ik niet meteen, maar nu voelt dat als een mooi ritueel. Ik wil dit ook voor andere mensen doen.

​

Bij een afscheid mag een prachtige taart ook een onderdeel zijn.

En daarvoor ben je bij mij aan het juiste adres.

Passend bij het afscheid, passend bij hoe de persoon van wie afscheid wordt genomen was. Simpel of juist extreem uitbundig. Alles is mogelijk.

​

Vier het leven.